بیمار خنده های توام بیشتر بخند. بیمار خنده های توام بیشتر بخند. من هستم ولی این اتفاقی که برای وبلاگم افتاد شدیدن دلخورم کرده. نوشته شده در چهارشنبه بیست و یکم مرداد ۱۳۹۴ساعت ۰ قبل از ظهر توسط محمد حسین. تو که مجنون نشدی تا بشوم لیلا من. لرزه افتاد سراپام و شدم رسوا من. اعتمادم به تو از هر بشری بیشتر است.

دلم سرشار از ناگفته هاست. دیدن و لبانم لبریز از ناگفتن است. قلبم پر از آرزوهای رنگارنگیست كه در پشت. پر از شوق دیداری كه در پس غم اخم آلود نگاهم جا گرفته. آرزوی وصالی كه در چنگ سردی دستانم به اسارت گرفته شده. چشمانم پر از اشك های پنهانیست. گونه هایم تنها شاهدان گریستن منند و سیاهی شب تنها یاور تنها ماندنم. برای من مفهوم انتظار را می دهد و گذر زمان شكنجه گر احساس من است.

اون کوچه من و تو بود.